"Lost in the Sahara" | Tunesië Safari Redactionele Mode | Cosmopolitan Frankrijk

"Verdwaald in de Sahara"

...of zat hij vast in de Sahara!?

Avonturen in Afrika

Hoe het gebeurde!

Ja! Ja, het is voor Real. Dat is een Landrover. En de Land Rover zit vast in slib en klei of modder, zoals ik zou zeggen. Wat er gebeurt, zoals mij is uitgelegd na dit avontuur, is dat het eens in de 30-50 jaar hevig regent van deze omvang. Ongelooflijk! We zaten vast.

Ik heb de film “Lost in the Sahara” niet gezien.

Kosmopolitisch Frankrijk - Ik werd gebeld voor een reis naar Tunesië. 3-4 Redactionele modeverhalen. Op de reis was ook Art Director Henri Latzarus aanwezig. Ik boekte Andrea Brabin, een IJslands model in Parijs dat ik meerdere keren had gefotografeerd, en hield van haar vrouwelijkheidsstijl, vooral vanwege de verhalen die ik verwachtte tijdens de opnames voor Cosmopolitan. Andrea heeft een sierlijke manier van lopen en een mysterieus ondeugende glimlach. Dit zou leuk zijn.

Samen met de locatiechauffeur was het idee gepland om naar een woestijnoase te gaan om een deel van de modecollectie te fotograferen voor een van de verhalen. De beltijd was vroeg om tijd te besparen bij het rijden naar de woestijnoase, die geen toeristische plek was, maar eerder een echte oase op enige afstand van het hotel waar we logeerden en de andere locaties die we hadden gepland. De tijd is altijd krap bij producties. We vertrokken omdat ik onderweg nog wat foto's wilde maken van de verhalen waar we aan werkten. Vaak bouwde ik aan het vertellen van verhalen terwijl we op reis waren. Sommige waren gepland, andere planden spontaan, wat voor mysterie zorgde. Dorpen en wegkant waren voor mij gebruikelijk. Nee, geen grote bemanningen met laptops en al het grote materiaal. Dit waren de jaren negentig! Niet dat we dat niet in Parijs of Deauville deden, maar niet op dit soort reizen. Op sommige plekken zijn we gestopt. Ik heb wat foto's gemaakt voor de modeverhalen.

Het was heet heet heet. Henri Latzarus moest zich bedekken, dit was een veel te sterke zon zoals voor ons. We gingen van de ene plek naar de andere - wat je op de foto's ziet is slechts een heel klein beeld. Het grootste deel van deze productie, en mijn andere producties, ligt verzegeld in mijn opslag. Ik zal deze schatten van mijn archief moeten openen - Negatieve en positieve film - Kodak Ektachrome, Kodachrome, Fuji Film, wat Agfa en Polaroid.

Op een gegeven moment kwamen we tijd te kort en om bij de Oase te komen, namen we de off-road route, en legden een eind af, namen een andere route, daarna een kortere route of wat een “kortere” route zou zijn. via traject. Boooooom! Het geluid dat ik hoorde was grind en spetterende, slordige spin! Wielen draaien. Deze zware metalen tank van een voertuig was in de modder gezonken. O ja! Muscle-man, we stapten uit en probeerden te duwen of op te tillen... Ik maak een grapje, dat is een grap die de woorden niet waard is. Dit was zwaar, en waarheen verplaatsen? De volledige weg die voor ons lag was alleen maar modder modder modder. Klei.

Toen ik uitstapte, zakte mijn voet diep naar mijn knieën.

De mode-editor in haar Yohji Yamamoto, diep in de modder.

Het licht werd inmiddels zwakker en de schemering naderde. Wat gingen we doen? Oh ja, mijn iPhone... laten we bellen... wat? Welke iPhone? Geen mobiele telefoons - jaren negentig. En terwijl we daar zaten, besefte ik dat we alleen wat water hadden, wat wijn, sigaretten... een paar, één deken, en we hadden allemaal lichte kleding aan. Het werd snel donker. De Sahara-woestijn wordt pikdonker. En koud! Bevriezing! Ik voelde pijn in mijn armen als wat voelde als kristalliserende bloedvaten.

Sterren? Ik weet het niet meer, hoewel de nachtelijke ervaring iets anders is. Fantastisch!

We wreven elkaar en gebruikten de deken om ons allemaal te bedekken, zodat er warmte ontstond door het ademen. Ik herinner me dat ik kleine lichtjes zag op een heel grote afstand, heel ver weg. Het was een lange lange nacht. Ik noteerde in gedachten de richting van de lichten, want er was geen andere manier zonder iets in zicht - het was een woestijn!

Na verloop van tijd wordt gesteente in steeds kleinere deeltjes gebroken door verschillende weersprocessen, veranderingen in temperatuur, vocht, chemische en biologische processen, tot aan slib en klei. Zand is het verwijderen van alles en in nattere klimaten wordt de grond bij elkaar gehouden door vochtklonters en vegetatie zoals plantenwortels.

Een lange nacht met heel weinig slaap – misschien 3 uur voor mij – of helemaal niet.

Vroege zonsopgang! Ik zag dat het licht begon op te komen. Ochtendgloren! Ik stapte uit... Oh! Dat had ik niet vermeld, het slapen gebeurde in de Land Rover. Ja, het was Strak Strak Strak. Ik stapte naar buiten en liep wat rond. De Land Rover ziet er charmant uit en blijft zeker hangen! Vast in de modder!

Nou, ik besloot dat ik ermee moest lopen – in de mentale richting die ik had gemaakt van de kleine lichtjes in de verte die ik had gezien. Er was geen andere uitweg. We hadden geen telefoons, geen contactmethode. Dit was zeker een avontuur. Ik had geen idee hoe ver de kleine lichtjes waren, en geen idee van eventuele afstanden. Er was niets te zien. Klei, modder, dor.

De anderen in het team werden wakker en stapten uit de Land Rover. Ik liet iedereen weten dat ik erover liep. Als ze ons volgden, moesten we in dezelfde richting blijven, zodat we in dezelfde algemene richting liepen, zodat we gemakkelijker konden zien wanneer er hulp werd gevonden.

Ik liep en liep en liep. Het was klei, dan zand, dan pap, dan nat, dan zand - een soort van. Toen zag ik een lange houten stok, dit werkte omdat het over de modderklei hielp terwijl mijn benen wegzakten. Ik liep en liep en liep. Het voelde als een profetische sensatie. Niemand te bekennen. Leeg. Leeg. Leeg. Voor zover mijn ogen konden zien. Ik dacht even dat er engelen zouden neerdalen en dat de aarde zich zou openen in een tuin van druiven, dadels, olijven en wijn. Nee!

Geen voedsel. Geen water. Niemand! En geen goden!

Ik liep en liep - het was ongeveer 7 uur of 8 uur later dat ik een weg zag met voorbijrazende auto's. Ik zwaaide en zwaaide en zwaaide. Niemand stopte. Niemand.

Toen zag ik een man op een scooter. Een man op een scooter die door de woestijn rijdt!

Ja. Ik stapte de weg op om hem te blokkeren en tegen te houden. Ik stapte Zijn Weg in.

Hij stopte. Maar nu sprak ik de taal niet. Hij sprak de taal ook niet. Nou, hij gebaarde me om op de kleine achterbank te gaan zitten en hij reed weg terwijl ik me vasthield - vasthouden!

Hij bracht me naar het hotel waar we logeerden. Ik kon er nu nauwelijks langs lopen. Ik bereikte de lobby en vroeg naar de manager, die wist dat we een modefototeam waren, en mij kende! - bovendien, zoals bij al mijn producties overal ter wereld, heb ik er altijd voor gezorgd om zoveel mogelijk hotelpersoneel te ontmoeten - het is altijd erg nuttig om dat te doen en dan, ook om ze te leren kennen, heb ik er altijd van genoten om zoveel mogelijk hotelpersoneel te ontmoeten mensen op mijn reizen.

De manager kreeg iemand van het Bureau voor Toerisme te pakken en stuurde een helikopter om alle anderen in mijn team op te halen. Dat is wat ik weet - en - ik ging naar mijn kamer voor een warm bad en sliep een paar uur.

Ja, ik heb in die Tuin in de Woestijn geslapen met druiven, dadels, olijven en wijn. Ja, inderdaad, er zijn de mooiste engelen in de woestijn. Je hebt wel een VIP-pas nodig. En, met de dadels, - jawel - heel kenmerkend “Sweet” want ik had wel een Date toen ik wakker werd met… nou ja, dat zou weer een verhaal zijn van Amyn Baba op het vliegende tapijt van Zanzibar!

Even terzijde: ik heb veel productiereizen gemaakt. Ik hield van ze allemaal.

Ik kan je vertellen dat het leuk, avontuurlijk en een fantastische ervaring is. Ik heb veel wilde avonturen meegemaakt, zoals verdwaald zijn op zee in de Middellandse Zee, gevangen in een storm voor de kust van Turkije tijdens de eerste Bodrum Race, achtervolgd door mensen van het eiland Cleopatra omdat ze foto's maakten van topless modellen (ik wist niet , eerlijk gezegd), zeilde onder een rotsachtige maanverlichte hemel voor de kust van het eiland Cleopatra in een kleine vissersboot – wat ik volgens de autoriteiten niet had mogen doen omdat het had kunnen omslaan – ze kwamen om ervoor te zorgen dat ik veilig was, werd gepakt in waarschijnlijk drie of meer ernstige woestijnstormen – zandstormen in de Sahara-woestijn, ging een hele nacht verloren in de Sahara-woestijn in Tunesië (geen eten, water en alleen t-shirt – en het wordt ‘s nachts superkoud, eigenlijk gevoeld mijn bloed bevroor in mijn aderen – dit met de hele bemanning, dit verhaal dat je net hebt gelezen!), hing uit helikopters zonder harnas of zware riemen om me vast te houden – foto’s makend van antennes – en viel bijna uit toen mijn vriend, David – pakte mijn broek van achteren toen ik buiten de helikopter reikte boven in de lucht boven de stad Calgary - om een Nikon Nikkor-lens te redden die buiten zou vallen, heb bij een troep wilde cheeta’s gestaan (in het echt ) – 5 meter verderop - in Kenia tijdens een productie voor Vogue Hommes in de jungle - ja - de moedercheetah die haar pups voedt - ik heb haar om toestemming gevraagd om te fotograferen, echt waar!, de volgende avond pratend met een olifantenstier op een waterpoel om middernacht voor een paar uur - deze Olifantenstier bezocht mijn Tented Camp-hotelkamer de volgende ochtend om 6.00 uur om mijn dekens uit te trekken! stapte uit de jeep waar mijn moeder en ik in zaten op onze junglesafari april 2004 in de Serengeti en meer dan 2 uur te voet achter 5 giraffen aan gejaagd om foto's te maken....godzijdank waren er geen hongerige katten!...ik heb een pistool tegen mijn hoofd getrokken in Hamburg, ben in de wapenfabriek geweest in een van de plaatsen waar het helemaal niet veilig was en de gids niet eens het dorp in wilde komen – nou ik kreeg de foto’s ook al keek de chef me in de ogen, in de Dode Zee waar je zweeft alsof je op een bank zit , en heb een warm bad gehad op het terras van mijn hotel in Elat, waar ik de andere stad kon zien terwijl ik aan het baden was... gewoonweg spectaculair... Ik ben naar de Kyber Pass geweest, mijn kont bevroor in Hunza bovenaan ook van een berg...eigenlijk was het zo koud dat ik mijn kleren helemaal niet uittrok...en nog meer Luxor, Caïro, Marokko een paar keer en bij een productie voor Daniel Hechter met Kareen Hechter - een gedenkwaardige tijd, …oh, wat dacht je van 7 orkanen in Zuid-Florida… dit wil je niet doen, de Montblanc Alpen zijn gewoon prachtig.

Zo ook Zanzibar.

Kom heerlijke chocolaatjes en koffie drinken in Lausanne, Zwitserland... het is onvergetelijk! ;) Proost!

Winnaar Master Awards Internationale fotograaf | Beroemdheid mode kunst naakt architectuur portret